ಕವನ ಆರಂಭಿಸುವುದು ನನಗೆ ಖಂಡಿತ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ,
ಆದ್ದರಿಂದಲೇ ಇತರರ ಕವನಗಳ, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಮೊದಲ ಸಾಲುಗಳನ್ನು
ಕುತೂಹಲದಿಂದ ಗಮನಿಸುವೆ.
ಕವನ ಹೇಗೆ ಶುರುಮಾಡುತ್ತಾರೆಂಬುದನ್ನು ಅರಿಯುವ ಆಸೆಯಿಂದ
ಕಳ್ಳ ಬೆಕ್ಕಿನಂತೆ ತುಸು ತೆರೆದ ಬಾಗಿಲಲ್ಲಿ ಹೊಂಚುಹಾಕಿ
ನೋಡುವೆ.
ನಂತರ ಅವರ ಕವನ ರಚಿಸುವ ಬಗೆಯನ್ನು
ಅವರು ಪದಗಳ ಸಾಂಗತ್ಯ ಸಾಧಿಸುವ ಪರಿಯನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸುವೆ.
ಪದಗಳ ಕೆಣಕುವುದನ್ನು, ಸೆಣಸಾಡುವುದನ್ನು, ಪಳಗಿಸುವುದನ್ನು,
ಹೆಕ್ಕಿ ಪೋಣಿಸಿ, ಮತ್ತೆ ಅದರ ಸೌಂದರ್ಯ ಸವಿಯುವುದನ್ನು ಕಿಟಕಿಯಿಂದ
ಇಣುಕಿ ನೋಡುವೆ.
ಮೊದಲು ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ, ನಂತರ ತೀವ್ರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ,
ದಯವಿಟ್ಟು ತಪ್ಪಾಗಿ ಅರ್ಥೈಸಬೇಡಿ, ನಾನಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯ ಇರುವುದಿಲ್ಲ.
ಅವರು ಆ ರೋಮಾಂಚನದ ಅನುಭೂತಿ ಪಡೆಯುವ ಕ್ಷಣದವರೆಗೆ
ಮಾತ್ರ ಅಲ್ಲಿರುವೆ.
ಆಮೇಲೆ ಆ ಕಿಟಕಿಯಿಂದ ವಾಪಸ್ಸಾಗುವೆ,
ಸೂರ್ಯನ ಕಿರಣಗಳು ಆಗಷ್ಟೇ ಧರೆಗೆ ಚುಂಬಿಸುತ್ತಿದ್ದವು.
ಮುಂಜಾವಿನ ಮುಂದಿನ ಕೆಲಸದ ಸಲುವಾಗಿ, ಕೈಯಲ್ಲಿ ಪೆನ್ಸಿಲ್ ಹಿಡಿದು,
ನಾನು ರಸ್ತೆಯ ಬದಿಯಿಂದ ನಡೆದು ಬಂದೆ.
ಮೂಲ : ಗಿಲಿಯನ್ ವೆಗನರ್
Confession
by Gillian Wegener/USA
I never know how to start a poem,
so I scan the first lines of other people's work,
a poetic peeping tom, wanting to see how
they find a way in. I climb in the window
after them to see how they do it, how they
become so intimate with words, how they
finger them and pick them up and put them
down and feint and fall and finally taste them,
first gingerly, then with the whole yearning body.
I mean no harm. And I don't stay long.
Just long enough to see their thrill
and then I'm back out the window,
dawn's poking at the horizon,
I'm heading down the sidewalk,
pencil in hand and a morning's work ahead.
