ಪ್ರಶ್ನೆ

ಪ್ರೀತಿ, ಒಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ ನನ್ನ
ಸಂಪೂರ್ಣ ನಾಶಮಾಡಿತು.

ನಿನ್ನಲ್ಲಿಗೆ ಮತ್ತೆ ಮರಳಿದ್ದೇನೆ,
ಅನಿಶ್ಚಿತತೆಯಿಂದ ಪಾರಾಗಿ.

ನನಗೆ ನೀನು ಬೇಕೇಬೇಕು,
ಆ ಖಡ್ಗ, ಅಥವಾ ಆ ದಾರಿಯಂತೆ.

ಆದರೆ ನೀನು,
ಆ ಕಹಿ ನೆರಳನ್ನು ಒತ್ತಾಯವಾಗಿ
ಬೇಕೆನ್ನುವೆ, ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ.

ಓ ಪ್ರಿಯೆ,
ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊ,
ನಿನ್ನ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಪ್ರೀತಿಸುವೆ,
ಕಣ್ಣಿಂದ ಕಾಲಿನವರೆಗೂ, ತುದಿ ಬೆರಳಿನವರೆಗೂ,
ಒಳಗೂ,
ನಿನ್ನಲ್ಲಡಗಿರುವ ಎಲ್ಲ ಹೊಳಪನ್ನೂ.

ಸಖಿ,
ನಾನೇ ನಿನ್ನ ಬಾಗಿಲನ್ನು ಬಡಿಯುವವನು,
ಮತ್ತೊಂದು ಸಲ ಕಿಟಕಿಯಾಚೆಗೆ ನಿಂತವನು,
ಅದು ಖಂಡಿತ ಭೂತವಲ್ಲ.
ನಿನ್ನ ಬಾಗಿಲು ತಟ್ಟಿ,
ನಿನ್ನ ಬಾಳ ಪ್ರವೇಶ ಮಾಡಿ,
ನಿನ್ನ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸುವೆ,
ನಿನಗೆ ಸಹಿಸಲಾಗದಷ್ಟು.

ನೀನು ಒಂದೊಂದೇ ಬಾಗಿಲನ್ನು ತೆರೆಯುತ್ತಿರಬೇಕು,
ನನ್ನ ಸೂಚನೆಗಳ, ಯಥಾವತ್ ಪಾಲಿಸಬೇಕು,
ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ತೆರೆದಿಡಬೇಕು, ಏಕೆಂದರೆ
ಅಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ನಾನು ಹುಡುಕಾಡಬೇಕು,
ನೀನು ನನ್ನ ಬಾರದ ನಡೆಯನ್ನು,
ನನಗಾಗಿ ಕಾದಿದ್ದ ಎಲ್ಲ ಮುಚ್ಚಿದ ದಾರಿಗಳು,
ತೆರೆದುಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು ನೋಡಲೇ ಬೇಕು.

ಭಯಪಡಬೇಡ,
ನಾನು ನಿನ್ನವನು,
ಆದರೆ,
ನಾನು ಪಯಣಿಗ ಅಥವಾ ಬಿಕ್ಷುಕನಲ್ಲ,
ನಾನು ನಿನ್ನ ಮಾರ್ಗದರ್ಶಕ,
ನೀನು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆಯಲ್ಲಾ ಅವನು.
ನಾನು ಈಗ ನಿನ್ನ ಬಾಳ ಪ್ರವೇಶಿಸುವೆ,
ಮತ್ತೆಂದೂ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗದಂತೆ,
ಪ್ರೀತಿ, ಪ್ರೀತಿ, ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ
ಅಲ್ಲೇ ನೆಲೆಸಲು.

(ಮೂಲ ಕವಿ:ಪ್ಯಾಬ್ಲೊ ನೆರುದ)

ನಿನ್ನ ನಗು

ನನಗೆ ಹಸಿವಾದಾಗ ಈ ಊಟದಿಂದ ದೂರವಿಡು, ಅದು ನಿನಗೆ ಇಷ್ಟವಾದರೆ,
ನಾನು ಉಸಿರಾಡುವ ಗಾಳಿಯನ್ನೂ ಸಹ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗು,
ಆದರೆ,
ಆ ನಿನ್ನ ಮಾದಕ ನಗುವನ್ನು ಮಾತ್ರ,
ನನ್ನಿಂದ ದೂರಮಾಡಬೇಡ.

ನನ್ನನು, ಆ ಕೆಂಗುಲಾಬಿಯಿಂದ ದೂರವಿಡಬೇಡ ದಯವಿಟ್ಟು,
ಆ ಸುಂದರ ಹೂವನ್ನು ನೀನೇ ಕಿತ್ತು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೆ ನೆನಪಿರಲಿ,
ಇದ್ದಕಿದ್ದಂತೆ ಆ ನೀರು ಖುಷಿಯಿಂದ ಕುಣಿದಾಡುತ್ತದೆ,
ಸುಂದರ ಪರಿಮಳ ಆಗ ನಿನ್ನಿಂದ ಹೊರ ಹೊಮ್ಮುತ್ತದೆ.

ನಾನು ತಂಬ ಕಷ್ಟದ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ ಮನೆಗೆ ಮರಳಿದಾಗ,
ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಸೋತಿರುತ್ತವೆ,
ಕೆಲವು ಸಲ ಏಕತಾನತೆಯಿಂದ ಬೇಸರಗೊಂಡಿರುತ್ತೇನೆ,
ಆದರೆ ನೀನು ನಗುವಾಗ, ಅದು ಆಗಸದೆತ್ತರಕ್ಕೆ ಹಾರಿ,
ನನ್ನನ್ನೇ ಹುಡುಕುತ್ತಾ ಬರುತ್ತದೆ,
ಅದು ನನಗೆ ಸಂತಸದ ಎಲ್ಲಾ ಬಾಗಿಲುಗಳನ್ನು
ತೆರೆಯುತ್ತದೆ.

ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯೇ, ಕಗ್ಗತ್ತಲಲ್ಲಿ ನೀ
ನಗು ಬೀರಿದಾಗ, ತಕ್ಷಣವೇ ಕಾಣುವೆ
ನನ್ನ ರಕ್ತ ರಸ್ತೆಯ ಕಲ್ಲುಗಳಿಗೆ ರಾಚಿರುವುದನ್ನು,
ನಗು, ನಗುತ್ತಲೇ ಇರು, ಏಕೆಂದರೆ
ನಿನ್ನ ನಗುವೇ, ನನ್ನ ಕೈಗಳಿಗೆ
ಸಿಕ್ಕ ಹೊಸ ಖಡ್ಗ.

ಸಾಗರದಂಚಿಗೆ ಆ ಶ್ರಾವಣದಲ್ಲಿ,
ನಿನ್ನ ನಗು ಮಾದಕತೆಯಿಂದ ಹುರಿದುಂಬಿಸುವುದು,
ಮತ್ತೆ, ವಸಂತದಲ್ಲಿ, ನನ್ನ ಸಖಿ,
ನಿನ್ನ ನಗು ನಾನಿಷ್ಟಪಟ್ಟು ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದ
ಆ ಮೋಹಕ ಹೂವಿನಂತಿಹುದು, ತಿಳಿನೀಲಿ ಗುಲಾಬಿ
ತೂಗಾಡಿದಾಗ, ಸಂಗೀತದಂತೆ ಮನ ಸೆಳೆವುದು.

ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ನಗು, ದಿನದಲ್ಲಿ ನಗು,
ಚಂದ್ರನ ಕಾಣುತ್ತಾ ನಗು,
ಸುಳಿದಾಡುವ ರಸ್ತೆಗಳತ್ತ ನೋಡುತ್ತಾ ನಗು,
ನಿನ್ನ ತೀವ್ರವಾಗಿ ಪ್ರೀತಿಸುವ,
ಈ ಕೊಳಕು ಹುಡುಗನತ್ತ ನೋಡಿ ನಗು,
ಆದರೆ ನಾನು ಕಣ್ತೆರೆದು ಮುಚ್ಚಿದಾಗ,
ನಾನು ಎಲ್ಲೋ ನಡೆದು ಹೋದಾಗ,
ಮತ್ತೆ ದಣಿದು ಮರಳಿದಾಗ,
ನನಗೆ ಊಟ, ಗಾಳಿ, ನೀರು,
ಬೆಳಕು, ನೆರಳು ಯಾವುದೂ ಬೇಡ,
ಆದರೆ ನಿನ್ನ ನಗುವಿರದಿದ್ದರೆ,
ನಾನು ಖಂಡಿತ ಬದುಕಿರಲಾರೆ.


(ಮೂಲ ಕವಿ: ಪ್ಯಾಬ್ಲೊ ನೆರುದ)

ಅಸ್ಥಿಪಂಜರ!

ಆಹಾ! ಏನಾಶ್ಚರ್ಯ, ಅದ್ಭುತ!
ಎಷ್ಟು ಸುಂದರ,
ಈ ಅಸ್ಥಿಪಂಜರ!
ಇದರ ಹೆಸರು,
ಕುಲ, ಗೋತ್ರ,
ದರ್ಮ, ವರ್ಣ,
ಕರ್ಮ, ಕಾಯಕ,
ಬಡವ, ಬಿಕಾರಿ,
ಶ್ರೀಮಂತ, ಧೀಮಂತ
ಈ ಯಾವ ಕಾಯಿಲೆ
ಇದಕೆ ಕಾಡವುದಿಲ್ಲ ಈಗ.
ಎಲ್ಲರಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಂಡು
ಜೀವ ತೊರೆದು,
ಚಿರಶಾಂತಿಯಿಂದ,
ನಿಜವಾದ ಮುಕ್ತಿ
ಪಡೆದಿದೆ ಈಗ.

ವಿರಹ ಗೀತೆ

ತೀವ್ರ ನೋವಿನ ಸಾಲುಗಳ ನಾ ಬರೆಯಬಲ್ಲೆ ಈ ರಾತ್ರಿ

ಈ ರೀತಿ: ಈ ರಾತ್ರಿ ಬಿರುಕುಬಿಟ್ಟಿದೆ,
ನಡುಗುತ್ತಿದೆ ಆ ನೀಲಾಕಾಶ, ಆ ನಕ್ಷತ್ರಗಳೆಲ್ಲೋ ದೂರದಲ್ಲಿ.

ಈ ರಾತ್ರಿಯ ತಂಗಾಳಿ ಸುತ್ತಿ ಸುತ್ತಿ ಹಾಡುತ್ತಿದೆ ಯಾವುದೋ ರಾಗದಲ್ಲಿ.
ತೀವ್ರ ನೋವಿನ ಸಾಲುಗಳ ನಾ ಬರೆಯಬಲ್ಲೆ ಈ ರಾತ್ರಿ
ನಾ ಅವಳ ಪ್ರೀತಿಸಿದೆ, ಅವಳೂ ಸಹ ಆಗಾಗ ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಸಿದಳು.

ಈ ತಂಪು ರಾತ್ರಿಗಳಲ್ಲಿ ನಾ ಅವಳ ಆಲಂಗಿಸಿ,
ತೃಪ್ತಿಯಾಗುವವರೆಗೂ ಮತ್ತಿನ ಮಳೆ ಸುರಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ,
ಆ ವಿಶಾಲ ಆಗಸದಡಿಯಲ್ಲಿ.

ಅವಳು ನನ್ನ ಪ್ರೀತಿಸಿದಳು, ನಾನು ಸಹ ಆಗಾಗ ಅವಳ ಪ್ರೀತಿಸಿದೆ
ಅದ್ಭುತ ವಿಶಾಲಾಕ್ಷಿಯುಳ್ಳವಳ ನಾ ಹೇಗೆತಾನೆ ಪ್ರೀತಿಸದಿರಲು ಸಾಧ್ಯ

ತೀವ್ರ ನೋವಿನ ಸಾಲುಗಳ ನಾ ಬರೆಯಬಲ್ಲೆ ಈ ರಾತ್ರಿ
ಅವಳಿಲ್ಲದಂತೆ, ಅವಳ ಕಳೆದುಕೊಂಡಂತೆ ಯೋಚಿಸುವಾಗ.

ಕೇಳಿಸಿಕೊ, ಈ ದೀರ್ಘ ರಾತ್ರಿ, ಇನ್ನೂ ದೂರವಾಗಿದೆ ಅವಳಿಲ್ಲದೆ
ಅಗಲಿಕೆಯ ಸಾಲುಗಳು ಬೀಳುತ್ತಿವೆ ಹೃದಯದ ಮೇಲೆ,
ಮಂಜು ಸುರಿಯುವಂತೆ ಆ ಹಸಿರು ಹುಲ್ಲಿನ ಮೇಲೆ

ಅವಳು ಜೊತೆಗಿರದಿದ್ದರೇನಂತೆ, ದೊಡ್ಡ ವಿಷಯವೇನಲ್ಲ
ಈ ರಾತ್ರಿ ಬಿರುಕು ಬಿಟ್ಟಿದೆ, ಅವಳು ಜೊತೆಗಿಲ್ಲ

ಅಷ್ಟೆ, ಯಾರೋ ಹಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ದೂರದಲ್ಲಿ, ಬಹಳ ದೂರದಲ್ಲಿ,
ಅವಳ ಕಳೆದುಕೊಂಡ ಅತೃಪ್ತಿ ಕಾಡುತ್ತಿದೆ ಈಗ.

ಅವಳ ಹತ್ತಿರ ಹೋಗಲು, ನನ್ನ ಕಣ್ಣು ಹುಡುಕುತ್ತಿದೆ,
ನನ್ನ ಹೃದಯ ಹುಡುಕುತ್ತಿದೆ: ಅವಳು ನನ್ನ ಜೊತೆಗಿಲ್ಲ.

ಈ ರಾತ್ರಿ, ಆ ಮರದ ರೆಂಬೆಗಳೂ ಸಹ ನೀರಸವಾಗಿವೆ.
ನಾವು ಸಹ ಆ ಸಮಯದಿಂದ, ಮೊದಲಿನಂತಿಲ್ಲ.

ಖಂಡಿತ ನಾನವಳ ಪ್ರೀತಿಸಿಲ್ಲ, ಆದರೂ ಹೇಗೆ ಪ್ರೀತಿಸಿದೆ.
ನನ್ನ ದನಿ ಏಕೋ ತಂಪಾಗಲು ಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ, ಅವಳ ಮತ್ತೆ ಸೇರಲು.

ಯಾರದೋ ಮುತ್ತುಗಳು ಅವಳಿಗೆ ಈಗ, ನನ್ನ ಮುತ್ತುಗಳಂತೆ.
ಅವಳ ಮಾತು, ದೇಹ, ಆ ವಿಶಾಲ ಕಣ್ಣುಗಳು.

ನಾನವಳ ಪ್ರೀತಿಸುವುದಿಲ್ಲ, ಖಂಡಿತ, ಆದರೂ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೇನೆ.
ಈ ಪ್ರೀತಿ ಕ್ಷಣಿಕ: ಮರೆಯಲು ಹೆಚ್ಚು ಸಮಯ ಬೇಕಾಗಬಹುದು.

ಇಂಥಹ ರಾತ್ರಿಗಳಲ್ಲಿ, ನಾ ಅವಳ ಅಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ,
ಈ ಜೀವಕ್ಕೆ ನೋವಾಗಿದೆ ಈಗ, ಅವಳಿಲ್ಲದಾಗಿನಿಂದ.

ಆದರೂ ಇದೇ ಕೊನೆಯ ಸಲ ಅವಳು ನನಗೆ ನೋವು ಕೊಡುಲು ಸಾಧ್ಯ,
ಮತ್ತೆ, ಇದೇ ಕೊನೆಯ ಸಾಲು ನಾನು ಅವಳಿಗಾಗಿ ಬರೆಯುವುದು ಸತ್ಯ.

( ಮೂಲ ಕವಿ: ಪ್ಯಾಬ್ಲೊ ನೆರುದ )

ಭಾರತಿಯೆ

ಶಿರಬಾಗಿ ವಂದಿಸುವೆ ತಾಯಿ ಭಾರತಿಯೆ
ನೀ ಸರ್ವಧರ್ಮವ ಸಲಹೊ ಕರುಣಾಮಯಿ
ಸಕಲ ವರ್ಣಗಳ ರೂಪ ನೀ ಶ್ವೇತಾಂಬರಿ
ಮನುಕುಲಕೆ ಮಾದರಿ ನಿನ್ನೊಲವು ತಾಯೆ

ಶಿರಬಾಗಿ ವಂದಿಸುವೆ ತಾಯಿ ಭಾರತಿಯೆ
ಸಿಹಿನೀರನರಿಸುವೆ ನೀ ನಡೆವ ನೆಲದಲ್ಲಿ
ಫಲಪುಷ್ಪಗಳ ತೇರು ಆ ನಿನ್ನ ಮುಡಿಯಲ್ಲಿ
ಶಾಂತಿ, ಸಂತಸವ ಸಿದ್ಧಿಸುವ ಮಾಯೆ

ಶಿರಬಾಗಿ ವಂದಿಸುವೆ ತಾಯಿ ಭಾರತಿಯೆ
ಮಲಯ ಮಾರುತದಿ ತಂಪುಗೊಂಡವಳೆ
ವನ, ಕಾನನಗಳಿಂದ ಇಂಪುಗೊಂಡವಳೆ
ಚರಣ ಸ್ಪರ್ಶಕೆ ಸ್ಪರ್ಗ ತಾಯಿ ಭಾರತಿಯೆ

ಶಿರಬಾಗಿ ವಂದಿಸುವೆ ತಾಯಿ ಭಾರತಿಯೆ
ಬೆಳ್ಳಿ ಬೆಳದಿಂಗಳಿಗೆ ನೀ ಪುಲಕಗೊಂಡಿರುವೆ
ಹೊಳೆವ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ ನೀನಿರುಳ ಬೆಳಗುವೆ
ನಿನ್ನ ನಗುವಿಂದಲೇ ನಮ್ಮ ಮನಗೆಲ್ಲುವೆ

ಶಿರಬಾಗಿ ವಂದಿಸುವೆ ತಾಯಿ ಭಾರತಿಯೆ
ಸರ್ವಮತಗಳ ಊರು ನಿನ್ನ ತವರೂರು
ಸಹನೆ, ಸಂಯಮಗಳಿಗೆ ನೀನೆ ಕಲ್ಪತರು
ಸರ್ವರಿಗೂ ಸದ್ಗತಿಯ ಸನ್ಮಾರ್ಗ ತೋರು

ಮತ್ತೆ ಬರುವನು ಚಂದಿರ - 10

ಬೆತ್ತಲ ಮೈಯೊಡ್ಡಿ ರವಿಕಿರಣ ಸ್ಪರ್ಶಕೆ
ಶಿಶಿರದಲಿ ಉದುರಿ ಚೈತ್ರದಲಿ ಚಿಗುರಿ
ಹಸಿರ ಮೈತುಂಬಿ ಚಿರಯೌವನ ಸೆಳೆತಕೆ
ಮೆರುಗು ನೀಡುವನೊ ಚಂದಿರ

ಅಭದ್ರತೆಯ ಭಯ ಕಾಡುತಿದೆ ಸತತ
ಒಂಟಿ ಬದುಕಿನ ಬೇನೆ ಬಿಡಲೊಪ್ಪದು
ಮುಚ್ಚಿದಷ್ಟೂ ಸೂರು ಸೋರುತಿದೆ ನಿರತ
ದಣಿದಿರುವೆ ದಾಹನೀಗೊ ಚಂದಿರ

ತೂಗುಯ್ಯಾಲೆಯಲಿ ತೇಲಿಹೋದ ಹಾಗೆ
ಜೀವ ಮಿಡುಕುತಿದೆ ಸಖಿಯ ಬರುವಿಕೆಗೆ
ಹಾತೊರೆವ ಮನಕೆ ಮೌನವೇ ಮಾತು
ತವಕ ತಣಿಸುವ ಬಯಕೆ ಚಂದಿರ

ನಿಗೂಢ ಮೌನ ಆ ದಿವ್ಯ ಸಮ್ಮಿಲನ
ಗಂಭೀರ ಸಂವಾದಕೆ ಇಲ್ಲ ಜನನ
ಅಲೆಯುವ ಮನ ಸೆರೆಸಿಕ್ಕ ಕ್ಷಣವೆ
ಇಹವ ಮರೆಯುವೆನಾಗ ಚಂದಿರ

ಬರಡುಬಾಳಿಗೆ ಚಿಗುರುವ ಬೇಡಿಕೆ
ಸಾಮರಸ್ಯದ ಸರಸ ಪಡೆವ ಬಯಕೆ
ನಿತ್ಯ ನಿರಾಸೆಯಾದರೂ ಇದೆ ನಂಬಿಕೆ
ನವಿಲಗರಿಯ ತರುವನಾ ಚಂದಿರ

ಕಾಮನಬಿಲ್ಲಲ್ಲಿ ತೂಗಾಡುವಾಸೆ
ಜಲಪಾತದಲ್ಲಿ ಜಾರಿಬಿಡುವಾಸೆ
ಸೋನೆಮಳೆಗೆ ತೋಯುವಾಸೆ
ಕಡೆಗೆ ನಿನ್ನ ಸೇರುವಾಸೆ ಚಂದಿರ

ಕ್ಷಣ ದಿನವಾಗಲಿ ದಿನ ಋತುವಾಗಲಿ
ಋತು ದಶಕವಾಗಿ, ದಶಕ ಶತಮಾನ
ಯಾಂತ್ರಿಕತೆಯ ಯಾತನೆ ಕೊನೆಯಾಗಿ
ಚಿರಾಯುವಾಗಿರಲಿ ಶಾಂತಿ ಚಂದಿರ

ಬದುಕಿನ ಇತಿಮಿತಿಗಳನು ಅರಿತು
ಪ್ರೀತಿ ಸ್ನೇಹಗಳು ಸಿಕ್ಕಷ್ಟು ಸವಿದು
ಮಧುರ ಅನುಭೂತಿ ಪಡೆದ
ಹಿತವಾದ ನೆನಪಿರಲಿ ಚಂದಿರ

ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಕಾಡುತಿದೆ ಬಾಳ ಗೆಳತಿ ನೆನಪು
ಕಳೆದ ಮಧುರ ಕ್ಷಣದಲಿ ಬಿಡಿಸಿಟ್ಟ ಅವಳ ಒಲವು
ಮಿಡಿದ ಹೃದಯದಿ ಬೆಸೆದಾಗ ಚೆಲುವು
ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ಕವನ ಬರೆದೆ ನಾನಾಗ ಚಂದಿರ

ಮನಸು ತುಡಿಯುತಿದೆ ಮರಳಿ ನಿನ್ನಲ್ಲಿಗೆ
ಮೌನ ಮಾತಾಗಿದೆ ನಮ್ಮ ಎದೆಯೊಳಗೆ
ಎಲ್ಲ ತಳಮಳಗಳೋಡಿಸುವ ಹಂಬಲಕೆ
ಬಚ್ಚಿಟ್ಟ ಭಾವಗಳ ಬಿಡಿಸಿಡುವನಾ ಚಂದಿರ