ಸಂಜೆ

ಅಂಬರ ಕಡುನೀಲಿ ಕೋಟು ಧರಿಸುತ್ತದೆ,
ಪುರಾತನ ಸಾಲು ಮರಗಳದನ್ನು ಹಿಡಿದಿಟ್ಟಿವೆ;
ನೀನು ನೋಡುತ್ತಿರು: ನೆಲ ನಿನ್ನ ಕಣ್ನೋಟದಿಂದ ದೂರ ಸರಿದಂತಾಗುತ್ತದೆ,
ಆ ಸ್ವರ್ಗದೆಡೆಗೆ ಪಯಣಿಸುವಂತೆ, ಇಲ್ಲ ಜಾರಿ ಬೀಳುವಂತೆ;

ಅದು ನಿನ್ನ ಎಲ್ಲಿಯೂ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುವುದಿಲ್ಲ, ಯಾವ ಮನೆಯಲ್ಲೂ ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ,
ಆ ಕಗ್ಗತ್ತಲು ಕವಿದ ಮನೆಗಳಂತೆ, ಸ್ಥಬ್ಧ ಹಾಗು ಕತ್ತಲು ಅಲ್ಲಿಲ್ಲ,
ಪ್ರತೀ ರಾತ್ರಿ ಉತ್ಕಟಾಕಾಂಕ್ಷೆಯಿಂದ ಮೂಡಿ, ಹೊಳೆಯುವ ನಕ್ಷತ್ರದಂತೆ;
ಆ ಅನನ್ಯತೆಯೆಡೆಗೆ ಕರೆಯುವುದಿಲ್ಲ.

ಬದುಕಿನ ಅಗಾಧತೆ ಹಾಗು ಭಯ, ಈ ಲೆಕ್ಕವಿಲ್ಲದ ಪರಿಧಿಗಳಿರುವುದರಿಂದ,
ನಿನಗೆ ಬದುಕು ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾಗಿಸಲು ಬಿಡುವುದಿಲ್ಲ,
ನಿನ್ನ ಹಾಗು ನಕ್ಷತ್ರದಲ್ಲಿರುವ, ಇದೊಂದು ಬಗೆಯ ಕಲ್ಲು.

( ಮೂಲ ಕವಿ: ರೈನರ್ ಮಾರಿಯ ರಿಲ್ಕ್ )