ಕೇಳಿಸಿಕೊ...

ತಲೆ ಬುರುಡೆಯಲ್ಲೇನೋ ಬಡಿಯುತ್ತಲೇ ಇದೆ
ಕೊನೆಯಿಲ್ಲದ ಮೌನ ಚೀತ್ಕಾರ
ಏನೋ ಗೋಡೆಯ ಮೇಲೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತಾ,
ಮತ್ತೆ ಅಳುತ್ತಾ ಇದೆ, “ನನ್ನ ಹೊರಗೆ ಬಿಡಿ!” ಎಂದು

ಅದು ಏಕಾಂಗಿ ಸೆರೆಯಾಳು
ಜವಾಬನ್ನು ಎಂದೂ ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ.
ಕಾಲಾತೀತದಲ್ಲಿ ಯಾವ ಜೊತೆಗಾರನೂ
ಆ ತೀವ್ರ ವೇದನೆಯನ್ನು ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ.

ಆ ಉಗ್ರ ಹಿಂಸೆಯನ್ನು ಯಾವ ಹೃದಯವು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ
ಅವನ ಭಯಾನಕ ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ, ಭೂತದಂತೆ ಪದೇ ಪದೇ ಕಾಣಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.
ಯಾವುದೋ ಲೋಹದ ಸದ್ದಿನ ಮೂಲಕ ಬೆಳಕು ಹರಿಯುತ್ತದೆ
ಬೇರೆ ಯಾವ ಕಣ್ಣೂ ಗುರುತಿಸದಂತೆ.

ಮಾಂಸಖಂಡಗಳನ್ನು, ತೀವ್ರ ಬಯಕೆಯ ಮಾಂಸಖಂಡಗಳೊಡನೆ ಸೇರಿಸಿದಾಗ
ಮತ್ತು ಶಬ್ದಗಳೆಲ್ಲವೂ ಸರಾಗವಾಗಿ, ಬೆಚ್ಚಗೆ ಹಾಯಾಗಿ ಓಡುವಾಗ,
ನನಗನ್ನಿಸುತ್ತದೆ, ಅವನು ಆಗ ಒಬ್ಬಂಟಿ ಎಂದು
ತಲೆ ಬುರುಡೆಯಲ್ಲಿ ಸೆರೆಯಾದವನೆಂದು.

ಜಾಲರಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿಯಲಾದ ರಕ್ತನಾಳಗಳು
ಮೃದು ಹೊದಿಕೆಯ ಕಣಗಳಿಂದ ಕೂಡಿದ ಎಲುಬುಗಳು,
ಅವನು ಏಕಾಂಗಿಯಾಗುತ್ತಾನೆ, ಯಾವಾಗ
ಅವನು ಏಕಾಂಗಿಯಲ್ಲವೆಂದು ನಟಿಸುತ್ತಾನೋ ಆಗ.

ನಾವು ಅವರನ್ನು ಬಂಧಮುಕ್ತರನ್ನಾಗಿಸುತ್ತೇವೆ
ಆ ದುರಂತವನ್ನು ಸಂಯಮದಿಂದ ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು
ನೀನು ಮಾತ್ರ ನನ್ನ ತಲೆ ಬುರುಡೆಯನ್ನು ತೆರೆದಿಟ್ಟಾಗ,
ಅಥವಾ ನಾನು ನಿಧಾನವಾಗಿ ನಿನ್ನ ತಲೆ ಬುರುಡೆಗೆ ಪ್ರವೇಶಿಸುತ್ತೇನೆ.

ಮೂಲ ಕವಿ : ಓಗ್ದೆನ್ ನಾಶ್
ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ : ಚಂದಿನ