ನನ್ನ ಗರತಿ

ಎಲ್ಲೆ ಮೀರಿದರೆ ನಲ್ಲೆ ಮುಖಭಾವ ಭಯವ
ತಿರುಗಿ ನೋಡಳವಳ ಕಳವಳದ ಕಲರವ

ಹೊಂದಿಕೆಯ ಸೂತ್ರದಿಂದ ಸೆಳೆವ ತರವ
ಮೌನದಲಿ ತೋರಿಸುವವಳಿವಳು ಜಗವ

ಉಭಯ ಕುಶಲೋಪರಿಗಳಲಿ ದೂಡಿ ದಿನವ
ಬರುವ ದಿನಗಳನು ಹಸನಾಗಿಸುವ ಛಲವ

ಅವಳೊಡೆಯ ನಾನೆಂಬ ಐಶ್ವರ್ಯವನುಂಡು
ಈಕೆ ನಾನರಿಯದಾ ವಿಶ್ವವೆಂಬಚ್ಚರಿಯ ಕಂಡು

ಎಲ್ಲಿ ಅಡಗಿಸಿಹಳೋ ಇವಳು ಈ ಪರಿಯ ಜ್ಞಾನ
ಎಲ್ಲಿ ಕಲಿತಲೋ ಇವಳು ಈ ನಿಗೂಢ ವಿಜ್ಞಾನ

ನಲಿದಾಡುವವಳಿವಳು ನಿಲ್ಲದಲೇ ಅರಗಳಿಗೆ
ಮಮತೆಯಾ ಮೃಷ್ಟಾನ್ನವುಣಿಸಿ ಮನೆಮಂದಿಗೆ

ಸಂಜೆಗೆ ತವಕದಲಿ ಕಾಯುವಳು ನನ್ನೊಡತಿ
ಕಂಡ ಕ್ಷಣಕೆ ನಗೆಯ ಸ್ವಾಗತವೇ ನನಗಾರತಿ

ಮುನಿದಾಗ ಮೆಲು ದನಿಯಲೇ ಮಂಗಳಾರತಿ
ಮಣಿದರೆ ಆಗ ಶೃಂಗಾರ ರತಿಯೇ ನನ್ನ ಗರತಿ